Ten rok eksplodował jak trzęsienie ziemi, tsunami, Wejście Smoka, wywracając wszystko do góry nogami. Kogo więc interesuje miniony? Tym bardziej że mógł to być ostatni czas względnego status quo. Od 2020 roku nikt i nic już nie będzie takie samo. Ale rok ubiegły zaczął się dla polskiej muzyki rewelacyjnie!
(Maciej Szajkowski)
Ocenianie płyt to trudna sprawa. Przez lata nauczyliśmy się dostrzegać dobre i ciekawe strony każdego albumu, który trafia w nasze ręce. Od lat jednak nic nas jakoś szczególnie nie zachwyciło. Nie znaczy to, że nic nam się nie podoba, ale trafienie na coś nowego, innego, nowatorskiego jest coraz trudniejsze. W ubiegłym roku ukazało się wiele ważnych i długo wyczekiwanych płyt. Debiutanckie albumy artystów od dłuższego czasu funkcjonujących już na scenie folkowej; „drugie” krążki, które bywają o tyle trudne, że powinny potwierdzić sukces pierwszych, a także pokazać jakiś rozwój w twórczości artystów – takich premier w ubiegłym roku było naprawdę sporo i raczej nie zawiodły oczekiwań fanów (zarówno te debiutanckie, jak i te „drugie”).
(Paulina Łaskarzewska i Jan Konador)
Żywizna, Saagara, Banda Nella Nebia to tylko trzy z całej, przepastnej szafy muzycznych zamysłów, które towarzyszyły mi w roku 2016. Zawsze ciekawią mnie pogranicza world music i jazzu, a Raphael Rogiński oraz Wacław Zimpel to twórcy o szerokich horyzontach, których działalność bacznie obserwuję od lat, trzymając mocno kciuki.
(Martyna Markowska)
Debashish Bhattacharya gra na 24-strunowym instrumencie o wyjątkowym brzmieniu, które jest wynikiem wzbogacenia hawajskiej gitary slide o dodatkowe struny. Artysta pochodzi z rodziny o wielopokoleniowych muzycznych tradycjach. Jego mistrzem był legendarny Brij Bhushan Kabra. W tym roku wystąpił na poznańskim Ethno Porcie. Po koncercie z Debashishem Bhattacharyą rozmawiał Marcin Piosik.
Fot. tyt. M. Kaczyński: Ethno Port 2016
Cedric Watson jest uznawany za jeden z największych młodych talentów muzyki kreolskiej ostatniej dekady. Skrzypek, wokalista, akordeonista i autor teksów był czterokrotnie nominowany do Nagrody Grammy. Wspólnie z zespołem Bijou Creole odkrywa korzenie muzyki Luizjany, wskrzesza dawne dźwięki, czerpiąc z tradycji zniewolonych ludów Afryki. Słynie z niezwykłej radości grania, widocznej podczas koncertów pełnych energii i dobrej zabawy. Podczas ostatniej edycji poznańskiego festiwalu Ethno Port rozmawiał z artystą Marcin Piosik.
Za nami kolejna edycja „młodszego brata” Ethno Portu, czyli Dragon Folk Fest. Festiwal (jak zwykle) odbył się w sobotnie popołudnie (18 czerwca 2015) w poznańskim klubie Dragon na tydzień przed samym Ethno Portem.
Bracia Ganesh-Kumaresh to jedni z najważniejszych wykonawców, skrzypków i kompozytorów południowoindyjskiej muzyki klasycznej - stylu karnatyckiego. Pierwsze sto koncertów zagrali jeszcze przed ukończeniem 10. roku życia. Reprezentowali swoją ojczyznę na tak prestiżowych wydarzeniach, jak londyński festiwal Darbar, Asia Pacific Festival w Berlinie czy w ramach oficjalnej selekcji World Music Expo WOMEX 2013. Nagrali kilkadziesiąt albumów, także jako wynik współpracy z grupami tanecznymi i uznanymi muzykami. Współtworzyli także muzykę do wielu bollywoodzkich filmów. Z muzykami rozmawiał Marcin Piosik.
Renata Rosa to bez wątpienia jeden z najciekawszych głosów dzisiejszej sceny muzyki świata. W swojej twórczości sięga do tradycyjnych rytmów stanów Alagoas i Pernambuco, gra na strunowym instrumencie smyczkowym rabeca. Sięga po muzykę północno-wschodniej Brazylii, ulega wpływom kultury miejskiej, tworząc wyjątkowe klimaty. Dała blisko dwieście koncertów w renomowanych salach całej Europy. Jej pierwszy album "Zunido da Mata" zdobył nagrodę Choc de l'Année przyznaną przez magazyn Le Monde de la Musique. Drugie wydawnictwo "Manto dos Sonhos" otrzymało nominację do tytułu Najlepszy Album World Music 2012, przyznawaną przez World Music Central. Aktualnie przygotowuje trzecią płytę "Encantacoes". Z Renatą Rosą rozmawia Marcin Piosik.
Ibrahim Maalouf jest libańskim trębaczem młodego pokolenia. Obecnie mieszka we Francji. Znany z wielu interpretacji muzyki klasycznej (jest zdobywcą licznych nagród) i tej inspirowanej folklorem. Pochodzi z niezwykłej i muzykującej profesjonalnie rodziny (ojciec - trębacz, matka - pianistka). Artysta komponuje i aranżuje nowe utwory, rozpoznawalny dzięki swym niekonwencjonalnym połączeniom jazzu i muzyki świata oraz unikatowym technikom wydobywania dźwięku. W roku 2011 wydał płytę Diagnostic, a w 2012 zrealizował kolejny udany projekt muzyczny pt. "Wind". O miejscu trąbki w muzyce arabskiej, odnajdywaniu siebie i planach na przyszłość z Ibrahimem Maaloufem rozmawiał Marcin Piosik.
Celso Pina jest kompozytorem, aranżerem, a przede wszystkim niezwykleżywiołowym wokalistą i akordeonistą (głównie gatunku cumbia). Ten"buntownik" akordeonu sam nauczył się grać na instrumencie. Napoczątku swojej kariery muzykował z braćmi, z którymi chodził po domach, grającdla lokalnej społeczności. Celso Pina jest pionierem w łączeniutradycyjnej środkowoamerykańskiej muzyki z elementami ska, reggae, rap,hip-hop czy R&B. Artysta był dwukrotnie nominowany do Latin Grammy Awardsoraz do Nagrody MTV Latino jako Best Artist Alternative.
Najbardziej wyczekiwaną gwiazdą tegorocznego XVI Festiwalu Kultury Żydowskiej we Wrocławiu "Simcha", odbywającego się w drugiej połowie maja, była Mor Karbasi. Ta 26-letnia izraelska artystka podbija serca najtwardszych krytyków. A to za sprawą niezwykłego stylu mieszkanki wielu kultur połączonej z subtelnym, pełnym emocji głosem.
Na początku lat 90. współtworzyli potężną scenę muzyczno-kulturową „Asian underground”, wraz z Asian Dub Foundation, Fun-Da-Mental czy Loop Guru, a w roku 1993 wydali swoją pierwszą płytę „Dream Of 100 Nations”, która trafiła na listy przebojów pop.
W Transglobal Underground niezmienne jest uwielbienie fanów i pozytywna taneczna energia płynąca z fuzji muzyki azjatycko-afrykańskiej z elementami house'u, drum'n'bassu i techno. Stałym elementem jest także brak kompleksów w łączeniu elektroniki z brzmieniem naturalnych instrumentów, czemu sprzyja często zmieniający się skład i kulturowa mieszanka muzycznych tradycji.
Fatou Mandiang Diatta, znana pod pseudonimem Sister Fa, urodziła się w kwietniu 1982 roku w Dakarze, w Senegalu. Jako osiemnastolatka, zafascynowana społecznością senegalskich raperów nagrała kasetę demo i wzięła udział w swoim pierwszym festiwalu „Rhythm et Melodie” w Centre Culturel Blaise Senghor. Rok później została po raz pierwszy zaproszona do występu podczas gali Senegalese Hip-Hop Awards, na której przyznawane są nagrody dla najlepszych senegalskich muzyków hip-hopowych. W 2002 roku Sister Fa reprezentowała Senegal na Międzynarodowym Festiwalu kobiecego rapu w Gwinei. Swój pierwszy samodzielny album nagrała i wydała w 2005 roku (wcześniej brała udział w nagraniach składanek Art City w 2002 roku i Tous Rappons le Sida w 2003 roku), a pod koniec roku na piątej gali Senegalese Hip-Hop Awards otrzymała pierwszą nagrodę w kategorii Debiut Roku. Po przeprowadzce do męża do Niemiec, w 2006 roku, nie zaprzestała aktywnej działalności społecznej i głoszenia swojej misji na koncertach. W tym roku możemy posłuchać świeżo wydanej przez wytwórnię Piranha płyty „Sarabah”, którą zadebiutowała na światowych rynkach.
Jak wszędzie, również na naszej folkowej scenie to był trudny rok. Już wiosną kultura musiała zamknąć się w zamrażarce, na szczęście artyści, promotorzy, no i odbiorcy potrafili się odnaleźć w tych specyficznych warunkach. Wielu muzyków wydało swoje nowe płyty (m.in.